Rozdział 15

Hey koty <3 Chciałam wam podziękować za ponad 3000 wyświetleń! Niby mało, ale dla mnie to wiele znaczy.
Akcja opowiadania powoli będzie się rozkręcać, ale w końcu się skończy.. Wtedy na pewno o was nie zapomnę ;) Jesteście wspaniałymi czytelnikami. KOCHAM WAS <3
_________________________________________________________

Obudziłam się o 11.40. Przeciągnęłam się i otworzyłam lekko zaspane oczy. W całym pokoju panował totalny bajzel. Moja bielizna, ubrania, buty, były wszędzie porozrzucane. Na samą myśl o sprzątaniu tego wszystkiego robiło mi się niedobrze.

Bożeee... Zostawiłam ich tylko na 10 minut, a oni już zaczęli urządzać sobie pokaz mody..

Obraz Nialla w mojej różowej sukience i czarnych szpilkach, cały czas malował mi się przed oczami. Co alkohol potrafi zrobić z ludźmi? Nigdy nie przypuszczałam, ze będę świadkiem takich scen, jakie miały miejsce dzisiejszej nocy...

Powoli wstałam i leniwym krokiem ruszyłam do łazienki, omijając wszystkie porozwalane rzeczy. Gdy byłam już nieco ogarnięta, postanowiłam uporać się z bałaganem w sypialni. Niechętnie zaczęłam zbierać wszystko z podłogi i odkładać na swoje miejsce. Jakieś półgodziny później, pomieszczenie, na swój sposób, było uprzątnięte. Po porannej, dość wyczerpującej pracy, zrobiłam się nieco głodna. Sięgnęłam po iPhone'a, który leżał na nocnej półce i zeszłam do kuchni. W całym domu panowała cisza. Ojciec cały czas nie wrócił z.... właściwe, to gdzie on był? Z resztą nieważne.

Podeszłam do lodówki i ją otworzyłam.

-Pusto? - zdziwiłam się – Chyba muszę iść na zakupy.

Weszłam do przedpokoju, ubrałam płaszcz, szalik, czapkę oraz emu i wyszłam z domu zamykając za sobą drzwi na klucz. Dotarcie do sklepu zajęło mi jakieś 20 minut. Kiedy drzwi TESCO się otworzyły, ciepłe powietrze uderzyło moją twarz. Przyjemnie. Sięgnęłam po koszyk i weszłam do środka.

Chodziłam między pułkami, gdy nagle na kogoś wpadłam.

-Oj, przepraszam. Zapatrzyłam się. - powiedziałam szybko, nie podnosząc wzroku na osobę stojącą przede mną

-Hej Roxene. Nie musisz przepraszać. Tak właściwie to moja wina.

-O, Liam, to ty. Cześć. - spojrzałam na niego i niepewnie odpowiedziałam

Odwróciłam swoją twarz w kierunku półki i zaczęłam się zastanawiać, jaka herbatę wybrać. Kątem oka spostrzegłam, że Payne robi to samo.

Ehh.. ta niezręczna cisza, jak ja jej nie lubię...

Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam usta.

-Dziękuję. - powiedziałam cicho

-Hmm? - skierował na mnie swoją uwagę, a zdezorientowanie malowało się na jego twarzy

-Że przyjechałeś jak cię o to poprosiłam. Gdyby nie ty, chłopaki pewnie odwalili by coś jeszcze gorszego, a ja nie miałabym na to wpływu. Na prawdę, dziękuję. - spojrzałam na niego

-Nie ma za co. Ogólnie, to ja powinienem cie za nich przepraszać. Zawsze coś odpieprzą i dla tego powinienem ich lepiej pilnować.

-Haha... Jak Dad'y Payne? - zachichotałam

-Dokładnie.. Duży bałagan ci tam zostawili? - spytał masując się po karku

-Dość spory, ale już ogarnęłam.

-Może w ramach przeprosin dasz zaprosić się na kawę...... albo herbatę?

-Ohh Liam... Nie wiem. Jakoś nie mam ochoty nigdzie wychodzić. Przepraszam, ale się śpieszę. - szybko stamtąd odeszłam i rzuciłam ciche „na razie”

Po uzupełnieniu lodówki i zjedzeniu śniadania, usiadłam w salonie przed TV i zaczęłam skakać po kanałach. Zostawiłam na jakieś komedii i wybrałam numer do Dylana. Nie odbierał. Zrezygnowana położyłam telefon na stoliku i zaczęłam oglądać film.

Nudzę się... nudzę się.... nudzę się.... Liam.... nudzę się.... Liam... Liam... Zadzwonię do Liama!

Ja serio chcę zadzwonić do Payne'a? W sumie, to czemu nie.. Przecież nie będę w kółko być na niego obrażona.

Wzięłam komórkę z powrotem do ręki i wybrałam odpowiedni numer.

A może do niego napiszę? Tak, to lepszy pomysł.

 

Czekałam jakieś 3 minuty, kiedy usłyszałam dźwięk sygnalizujący, że mam nową wiadomość. Odpowiedź od Liama.

  

 

 Wstałam z kanapy, wyłączyłam telewizor i ruszyłam do swojego pokoju. Szybko się przebrałam, poprawiłam makijaż i kiedy ostatni raz przeglądałam się w lustrze, zauważyłam, że cały czas się uśmiecham. Hmm.. dziwne?

Niedługo po tym, usłyszałam pukanie do drzwi. Zeszłam na dół i otworzyłam je. Stał w nich Liam z uśmiechem na twarzy. Zmierzyłam go wzrokiem od góry do dołu i zauważyłam, że on robi to samo.

-Ładnie wyglądasz. Gotowa?

-Emm.. Dziękuję. Tak, chwilka. - założyłam płaszcz, szalik i buty, po czym zamknęłam drzwi od domu...

Jadąc samochodem do kawiarni, sprzeczaliśmy się o to, czy będę pić kawę czy herbatę.

Payne i te jego zasady. Czy on nie może pojąć, że do ukończenia mojej pełnoletności zostały niecałe trzy miesiące? Z resztą, to tylko kawa! Tu w ogóle jest jakieś ograniczenie wiekowe?

-Serio, nic mi się nie stanie jak napiję się kawy.

-Dziecko zrozum, że nie dostaniesz kawy.

-Ale..

-Nie.

Rozmowa trwająca od jakiś 5 minut nie dawała rezultatów. To sprzecznie nie miało końca i było zupełnie bez sensu, bo żadne z nas nie zamierzało odpuścić.

-To już nawet 80-letni dziadek jest bardziej na luzie niż ty. - splotłam ręce na piersi z niezadowoloną miną

-Ranisz.. - odpowiedział udając urażonego

-Jakoś mnie to nie rusza.

-Hmm...

-Dlaczego jesteś taki uparty? - spytałam patrząc na niego

-Ponieważ mam w naturze tak, że troszczę się o innych.

-Ooo... - za nim do końca dotarły do mnie jego słowa minęła jakaś minuta – Dlatego też zrobiłeś mi wtedy taką awanturę?

-Ehh.. Noo, tak. To nie ma nic do rzeczy, czy jesteś pełnoletnia, czy nie. Po prostu się martwiłem. Zupełnie nie znałaś Irlandii, a my nie mieliśmy pojęcia gdzie jesteś. Mogło ci się coś stać. - powiedział, a w jego oczach zobaczyłam szczerość – A nawiązując do kawy. Nie jest ona zbyt zdrowa dla ludzi w twoim wieku. Picie jej próbowałem nawet wybić z głowy Zaynowi, ale on to on.

-Umm.. chyba rozumiem. Dziękuję... i przepraszam. No, a skoro nie dam rady cię przekonać, to może napiję się czekolady?

-Jak dla mnie, może być. - uśmiechnął się zwycięsko...

Popołudnie w towarzystwie Liama, minęło naprawdę bardzo fajnie. Rozmawialiśmy o różnych rzeczach i było zabawnie. Tylko raz Payne wszedł na temat Stylesa, ale gdy zauważył, że nie mam najmniejszej ochoty na tematy dotyczące niego, przeprosił i zaczął gadać o czymś innym...

Minął już tydzień od powrotu do szkoły. Niall zaoferował się, że będzie mnie rano zawoził na lekcje i z nich odbierał, ponieważ nie może darować sobie tej mojej kostki. Nie uśmiecha mi się, to za bardzo, gdyż nie chciałabym, aby ktokolwiek z moich znajomych, wiązał mnie z One Direction. Niestety nie miałam wyjścia. Moje szczęście w tym wszystkim jest takie, że będzie to robił tylko przez dwa tygodnia, a później da mi spokój. Horan, był jeszcze tak miły, że obiecał nigdy nie wychodzić z samochodu, gdy jest pod szkołą. Dylan cały czas się nabija z tej całej sytuacji, ale trzyma język za zębami, więc jest okay...

Siedziałam w przedostatniej ławce pod ścianą i udawałam, że słucham o budowie układu kostnego człowieka. W klasie, oprócz wykładu pani Coles, było słychać szepty niektórych osób. Co chwila spoglądaliśmy na siebie z Dylanem i wymienialiśmy głupie uśmiechy. Głupawka.

Nagle po klasie rozniosło się pukanie do drzwi, a po chwili zaczęły się otwierać. Cała klasa ucichła. Kiedy podniosłam wzrok na osobę wchodzącą do klasy, poczułam się jakby ktoś przywalił mi patelnią w łeb.

-Nie... - powiedziałam cicho...

_________________________________________________

Liczę na szczere komentarze ;)