Rozdział 2

Mój kochany tatuś nie będzie mieć czasu, żeby się mną zająć (jakby to była jakaś nowość) i ustalił z chłopakami, że to oni będą mnie pilnować.

-I ja mam tak po prostu się ich słuchać?

-Tak. Dokładnie tak.

-Świetnie! Teraz mam pięć nianiek, które same jeszcze nie wydoroślały!

-Córciu, bez przesady.

-Jak bez przesady?! Może mi jeszcze powiesz, że będę z nimi mieszkać?!

-No właśnie… Niall, to raczej nie będzie problem?

-Ależ oczywiście, że nie.

-Co?! Nie! Nie! Nie! Ja się nie zgadzam!

-Roxene, czy ty zawsze musisz robić jakieś problemy?

-Nie. Nie zawsze. Ale nigdy nie zmienię zdania o tej twojej cudownej piątce, co znaczy, że nie mam zamiaru żyć z nimi pod jednym dachem, nawet przez tydzień!

-Nic mnie to nie interesuje. Od teraz jesteś pod ich opieką i podczas pobytu tutaj, mieszkasz z nimi! Teraz przepraszam, ale się śpieszę.

Chłopaki jesteśmy w kontakcie.

-Naturalnie.

Wsiadł do jednego z dwóch podstawionych samochodów i tyle go widziałam.

-Ej, nie przejmuj się. Nie będzie tak źle.

-Liam kochany, mógłbyś coś dla mnie zrobić?

-Pewnie, co?

-Od**erdol się ode mnie! Wszyscy dajcie mi święty spokój! Najlepiej, to rzućcie się z jakiegoś mostu lub wpadnijcie pod pędzący pociąg. Byle bym nie musiała was oglądać.

Powiedziałam co miałam powiedzieć i ostro wkurzona wsiadłam do samochodu.

Na początku było zupełnie cicho, ale gdy napięcie lekko opadło, oni znowu zaczęli się wygłupiać. Nie miałam ochoty ich słuchać, więc wyjęłam słuchawki i puściłam muzykę. Niedługo potem usnęłam…

Kiedy się obudziłam, byłam trochę zdziwiona, ponieważ nie byłam w samochodzie, tylko jakimś pokoju. Wstałam z łóżka i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. Przy drzwiach zobaczyłam moje walizki.

Myhymm.. Witamy u Horana. – powiedziałam sama do siebie i podeszłam do okna. Otworzyłam je, a do sypialni wleciało trochę zimnego powietrza. Chwilę popatrzyłam na widok za oknem i zamknęłam je.

Okay. Chyba trzeba pozwiedzać. – wyszłam na korytarz. Zeszłam schodami na sam dół, oczywiście odwiedzając przy tym wszystkie napotkane pokoje.

Chłopaki siedzieli w salonie przed TV i jedli pizzę.

O księżniczka wstała. – wyrwał Malik

Rzuciłam w jego stronę wrogie spojrzenie.

Zjesz z nami? – spytał Horan

Nie. – odpowiedziałam i weszłam do kuchni

Czuj się jak u siebie. – krzyknął za mną

Postaram się. – otworzyłam lodówkę. Wyciągnęłam z niej marchewki, rabarbar i mrożone maliny.

Nie wiem kto robił zakupy, ale ma u mnie plusy.

Podczas, gdy maliny się rozmrażały, pokroiłam marchewki i rabarbar. Wszystko wrzuciłam do blendera i zmiksowałam.

Nie wiem dlaczego, ale bardzo swobodnie czułam się w tej kuchni. Dosłownie wiedziałam gdzie co się znajduje bez żadnych omyłek. 

Zrobiłam sobie jeszcze dwie kanapki z twarożkiem i kolacja była gotowa.

Widzę, że nie tylko ja żywię się jedzeniem dla królików. – Peyne wszedł do kuchni

-Czyli, że to ty uratowałeś mi życie?

-Jeśli chodzi ci o to, że ja zrobiłem zakupy, to tak.

Zostało ci może jeszcze trochę tego soku?

-Pewnie. W lodówce.

Wzięłam szklankę z napojem oraz talerzyk z kanapkami i poszłam do ”swojego” pokoju.

Kiedy zjadłam, wzięłam prysznic i ubrałam się w piżamę. (krótkie spodenki i za duży t-shirt, który ”ozdabiałam” razem z Dylanem)

Wzięłam brudne naczynia, zeszłam do kuchni i zaczęłam zmywać.

Nagle zadzwonił mój telefon. Wytarłam ręce i odebrałam.

-No hej Miśku.

-Siema Roki. Jak tam? Żyjesz jeszcze?

-Daję radę. A u ciebie, jak?

-Spoko, a nawet lepiej. Nie uwierzysz, co załatwiłem!

-No mów.

-Dwa bilety, Linki Park i pierwszy luty. Mówi ci to coś?

-Serio?!

-Bardziej serio się nie da.

Wydarłam się na cały dom, a w kuchni momentalnie pojawili się chłopcy.

-Dylan kocham cię! Jesteś najlepszy!

-Wiem.

-Awww… Nie wieżę.

-To się postaraj, bo po jutrze zabieram cię na koncert.

Sorry, muszę kończyć. Buziaki.

-Buziak. Pa.

Jaki cudotwórca sprawił, że jesteś tak szczęśliwa? – zaciekawił się Louis

Mój przyjaciel, załatwił bilety na wymarzony koncert. – odpowiedziałam podekscytowana

Ale wiesz, że jeśli chciałaś iść na nasz koncert, to mogłaś po prostu powiedzieć. – Harry głupio się uśmiechnął

Bym ci coś odpowiedziała, ale mam tak dobry humor, że ci oszczędzę. – wyminęłam ich i poszłam do sypialni

Długo nie mogłam zasnąć. Ciągle myślałam o zbliżającym się wydarzeniu. Po jakiś dwóch godzinach przekręcania się z boku na bok, usnęłam….   

5 komentarzy = 3 rozdział